الهی کار اگر به گفتار است بر سر همه گویندگان تاجم و اگر به کردار است چون سلیمان به موری محتاجم.
الهی کدام درد بود از این بیش که معشوق توانگر و عاشق درویش.
الهی من کیستم که ترا خواهم چون از قیمت خود آگاهم،از هر چه می پندارم کمترم و از هر دمی که می شمارم بدترم.
الهی بر سر از خجالت،گرد داریم و در دل از حسرت،درد داریم و رخ از شرم گناه زرد داریم.
الهی از مدت آرزومندی روزی ماند و از درد فراق به دل سوزی ماند.
الهی از یادگار،فردی ماند و از عمر گذشته دردی ماند،از جسم پوسیده،گردی و از حسرت به سینه آه سردی
| ویتامین B6 از افسردگی در دوران بارداری پیشگیری میکند | ||||||||
 یکشنبه 18 آذر 1386 - ایسنا | ||||||||
مصرف ویتامین B6 در متابولیسم پروتئین و سنتز نقش مهمی دارد و از افسردگی‌های دوران بارداری نیز جلوگیری کرده، همچنین تهوع و استفراغ این دوران را از بین می برد. « نیلوفر تیموری » کارشناس تغذیه و عضو مرکز مطالعات رشد و سلامت کودک جهاد دانشگاهی علوم پزشکی ایران در خصوص نقش تغذیه در دوران بارداری گفت: توجه و اهمیت دادن به تغذیه مادر در دوران بارداری نه تنها منجر به تولد نوزادی سالم از نظر وزن و قد و فاکتورهای تغذیه‌ای می‌شود بلکه باعث سالم ماندن و حفظ سلامت بافت‌های بدن مادر باردار نیز می‌شود. تیموری در ادامه افزود: تغذیه سالم همچنین باعث وزن گیری مناسب مادر باردار و نوزاد شده و از کمبودهای تغذیه‌ای که شایع‌ترین آنها کمبود آهن است، جلوگیری به عمل می‌آورد. وی با تاکید بر اهمیت افزایش وزن مادر در این دوران گفت: وزن مادر با توجه به BMI (نمایه توده بدنی) قبل از بارداری سنجیده می‌شود. به طور کلی باید افزایش وزن مادر بین 5/11 تا 17 کیلوگرم باشد. این کارشناس تغذیه در خصوص ویتامین‌ها و مواد معدنی مورد نیاز بدن در دوران بارداری مادران گفت: ویتامین‌های مورد نیاز در دوران بارداری ویتامین‌های گروه B به خصوص B6 و B12 هستند. وی با اشاره به خواص ویتامین B6 در خصوص میزان مصرف آن گفت: میزان مورد نیاز این ویتامین، 2/2 میلی گرم در روز است. همچنین ویتامین B12 در خون سازی نقش مهمی داشته و میزان مورد نیاز آن 4 میکرو گرم در روز برآورد می شود. عضو مرکز مطالعات رشد و سلامت کودک جهاد دانشگاهی علوم پزشکی ایران در ادامه افزود: ویتامین D در جذب کلسیم مادر نقش موثر داشته و مورد نیاز آن 10 میکروگرم در روز است. از سوی دیگر، ویتامین A نیز در رشد سلولی و حفظ استحکام بافت اپیتلیان و رشد و تشکیل استخوان‌ها بسیار موثر بوده و میزان موردنیاز آن 800 میکروگرم در روز است. | ||||||||
از هجرت، تعبیر معنوی هم در احادیث شده است: «المهاجر من هجر السیئات» (مهاجر کسی است که بتواند از سیئات جدا شود.) ولی بر خلاف توهم بعضیها، این تعبیر، معنایش نفی هجرت ظاهری و جسمانی نیست، بلکه اثبات یک هجرت در سطح روحی و معنوی است. یعنی هجرت اسلامی منحصر به این نیست که انسان از شهر و دیار و ده و منطقه خود هجرت کند، زبون منطقهاش نباشد، اسیر شهر و ده خود نباشد، اسیر آب و هوایی که در آن زیست کرده نباشد، اسیر عوامل جغرافیایی محیط خود نباشد که خود یک نوع آزادی و نفی اسارت است، بلکه همچنین انسان نباید اسیر خصلتها و عادتهای روحی که به او چسبیده است و اسیر منطقه روحی که در آن زندگی میکند و اسیر جو روحی خود باشد.
انسان به یک چیزهائی عادت پیدا میکند. عرف جامعه برای او یک اصل می‌شود و یک عادت جسمی یا روحی برای او پیدا می‌شود. عادت جسمی مثل عادت به سیگار کشیدن. خیلی از افرادی که سیگار میکشند وقتی پزشک به آنها میگوید: سیگار نکش، جواب میدهند عادت کردهام، نمیتوانم عادتم را ترک کنم، ترک عادت موجب مرض است! که حرف مفتی است. المهاجر من هجر السیئات، مرد آنست که بتواند از آنچه که به او چسبیده است جدا شود و هجرت کند. تو اگر از یک سیگار کشیدن نتوانی هجرت کنی انسان نیستی.
مرحوم آیة الله حجت اعلی الله مقامه یک سیگاری ای بود که من واقعا هنوز نظیر او را ندیدهام، گاهی سیگار از سیگار قطع نمیشد، گاهی هم که قطع میشد طولی نمیکشید. اکثر اوقات ایشان سیگار میکشید. وقتی مریض شدند، برای معالجه به تهران آمدند و در تهران اطبا گفتند چون بیماری ریوی هم دارید باید سیگار را ترک کنید. ایشان ابتدا به شوخی گفته بود من این سینه را برای سیگار میخواهم اگر سیگار نباشد سینه را میخواهم چه کنم؟ گفتند به هر حال برایتان خطر دارد و واقعا مضر است. فرمود: مضر است؟ گفتند: بله. گفت: نمیکشم. یک " نمیکشم " کار را تمام کرد. یک عزم و یک تصمیم، این مرد را بصورت یک مهاجر از یک عادت قرار داد.
المهاجر من هجر السیئات، مهاجر کسی است که بتواند از سیئات، بدیها، پلیدیها، زشتیها و صفات بد جدا شود. هجرت یعنی جدا شدن از زشتیهایی که بر انسان احاطه پیدا کرده، آزاد کردن خود از پلیدیهای مادی و معنوی که بر انسان احاطه پیدا کرده است. پس نتیجه میگیریم که هجرت خود یک عامل تربتی است.
میگویند: مأمون عادت داشت به خاک خوردن. اطبا و دیگران را جمع کرد تا کاری کنند که خاک خوردن را ترک کند. معجون دادند، گفتند چنین کن، چنان کن و هر کس چیزی گفت، فایده نبخشید. روزی در این زمینه صحبت میکردند. ژنده پوشی که دم در نشسته بود، گفت: دوای این درد نزد من است. پرسیدند: چیست؟ گفت عزمة من عزمات الملوک یک تصمیم شاهانه. به رگ غیرت مأمون برخورد، گفت: راست میگوید و همان شد. انسان نباید اینقدر اسیر عادت باشد.
متأسفانه باید عرض کنم که عادات اجتماعی بیشتر در میان خانمها رایج است تا آقایان. مثلا رسم چنین است که در روز سوم و هفتم و چهلم میت، چنین و چنان بکنند. یا در عروسی رسم این است که روی سر عروس قند بسایند و امثال اینها. میگویند: رسم است چه می‌شود کرد، مگر می‌شود آنرا زیر پا گذاشت؟! حال چه فلسفهای دارد و چرا؟ جواب میدهند رسم است دیگر، رسم را که نمیشود انجام نداد. این یعنی زبونی، حقارت و بیچارگی. انسان نباید اینقدر اسیر عرفها باشد. آدم باید تابع منطق باشد. البته مثل امروزیها هم نباید بی جهت سنت شکن بود و گفت من با هر چه سنت است، مخالفم! خیر، من با هر چه که سنت است مخالف نیستم، با هر چیزی که منطق دارد موافق و با هر چه که منطق ندارد مخالفم. آن هم از آن طرف افتادن است.
بنابراین اسلام هجرت را در زندگی انسانها یک اصل میداند. معنایش چیست؟ احیاء و پرورش شخصیت انسان، مبارزه با یکی از اساسی ترین عوامل زبونی و اسارت انسان، ای انسان اسیر محیطی که در آن متولد شدهای نباش، اسیر خشت و گل نباش. انسان باید برای خود این مقدار آزادی و حریت و استقلال قائل باشد که نه خود را اسیر و زبون منطقه و آب و گل کند و نه اسیر و زبون عادات و عرفیات و اخلاق زشتی که محیط به او تحمیل کرده است، باشد. المهاجر من هجر السیئات، مهاجر کسی است که بتواند از سیئات، بدیها، پلیدیها، زشتیها و صفات بد جدا شود. هجرت یعنی جدا شدن از زشتیهایی که بر انسان احاطه پیدا کرده، آزاد کردن خود از پلیدیهای مادی و معنوی که بر انسان احاطه پیدا کرده است. پس نتیجه میگیریم که هجرت خود یک عامل تربتی است.
مطهری، مرتضی، آزادی معنوی، صص200-188
|
روی تو را ز چشمه نور آفریده‌اند |
|
لعل تو از شراب طهور آفریده‌اند |
|
خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست |
|
آیینه تو را ز بلور آفریده‌اند |
|
پنهان مکن جمال خود از عاشقان خویش |
|
خورشید را برای ظهور آفریده‌اند |
|
منعم مکن ز مهر خود ای مه! که ذره را |
|
مفتون مهر و عاشق نور آفریده‌اند |
|
خیل ملک ز خاک در آستان تو |
|
مشتی گرفته، پیکر حور آفریده‌اند |
|
عیسی وظیفه خوار لب روحبخش توست |
|
کز یک دم تو، نغمه صور آفریده‌اند |
|
از پرتو جمال تو در کوه و بر و بحر |
|
سینای عشق و نخله طور آفریده‌اند |
|
آلوده‌ایم و بیم به دل ره نمی‌دهیم |
|
از بس تو را رحیم و غفور آفریده‌اند |
|
سرمایه سرور دل ما ز درد توست |
|
درد تو را برای سرور آفریده‌اند |
|
عمری اسیر هجر تو بود و فغان نکرد |
|
بنگر دل مرا چه صبور آفریده‌اند |
|
از نام دلربای تو همت گرفته‌اند |
|
تا برج آخرین مشهور آفریده‌اند |
|
عشاق را به کوی وصال تو ره نبود |
|
این راه دور را به مرور آفریده‌اند |
|
(پروانه) را در آتش هجران خود مسوز |
|
کو را برای درک حضور آفریده‌اند |
علی مجاهدی (پروانه)
