دعای روز دوم

اَلَّلهُمَ قَرِّبْنى فیهِ اِلى مَرْضاتِکَ وَ جَنِّبْنى فیهِ مِنْ سَخَطِکَ وَ نَقِماتِکَ وَ وَفِّقْنى فیهِ لِقِرائَةِ ایاتِکَ بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.

خدایا مرا در این روز به رضا و خشنودیت نزدیک ساز و از خشم وغضبت دور ساز وبرای قرائت قرآنت موفق گردان به حق رحمتت ای مهربانترین مهربانان عالم .

ماه رمضان تمام لحظاتش پر از زیبایی است از سحرش گرفته تا  اذان مغربش

    قدر این لحظات را بدانیم و برای نیازمندان، بیماران، زندانیان... دعا کنیم

    البته ما خود  در زندان تن زندانی  هستیم باشد که روح را به پرواز در

     آوریم، پروازی  به سوی  عرش الهی

دیگران بد نیستند

دیگران آنگونه که ما می خواهیم نیستند

             هیچ دریایی هرگز از هیچ توفانی نهراسیده است و هیچ توفانی هرگز دریایی را غرق نکرده است

آیا امام زمان با خشونت حکومت خواهد کرد؟

«با برخى از دوستان که صحبت مى‏کنم تصور خوبى از ظهور امام مهدى(ع) ندارند و
مى‏گویند که ظهور ایشان همراه با قتل و خشونت و خونریزیهاى فراوان است، آیا واقعا
همینطور است؟»

شاید این سوال شما هم باشد! پس خوب است که این چند بند را بخوانید:

1. امام مهدى(ع) شبیه‏ترین مردم به رسول خدا(ص)

در روایات متعددى براین موضوع تأکید شده است که امام مهدى(ع) شبیه‏ترین مردم به
رسول خدا(ص) چه از نظر چهره و شمایل ظاهرى و چه از نظر خلق و خو و رفتار است. از
جمله در روایتى که از پیامبر اکرم(ص) نقل شده مى‏خوانیم:

نهمین نفر از ایشان (فرزندان امام حسین(ع)) قائم (برپا دارنده) اهل بیت من و
مهدى است. او شبیه‏ترین مردم به من در شمائل، گفتار و رفتار است¹...

در روایت دیگرى وقتى راوى از امام محمدباقر(ع) مى‏پرسد: «وقتى قائم به‏پا خیزد
چگونه با مردم رفتار مى‏کند؟» آن حضرت پاسخ مى‏دهند:

آن‏گونه که رسول خدا ـ که درود و سلام خدا بر او و خاندانش باد ـ رفتار مى‏کردند
تا زمانى اسلام آشکار و فراگیر شود².

دوباره راوى مى‏پرسد: «سیره رسول خدا(ص) چگونه بود؟» و امام پاسخ مى‏دهند:

آنچه مربوط به جاهلیت بود نابود ساخت و با عدالت به مردم روى نمود... .

و امام حسن عسکرى(ع) نیز فرزند خود را شبیه‏ترین مردم به رسول خدا معرفى
مى‏کنند:

خدا را سپاس مى‏گویم که مرا از دنیا نبرد تا این‏که جانشینم را به من نشان داد.
او شبیه‏ترین مردم به رسول خدا ـ که درود خدا بر او و خاندانش باد ـ
است...³ .

همه ما مى‏دانیم که رسول خدا(ص) چنان مهربان و رئوف بودند که حتى حاضر نشدند
دشمنان خود را نفرین کنند. این ویژگى رسول خدا(ص) در قرآن کریم نیز مورد ستایش قرار
گرفته و خداوند مى‏فرماید: به سبب رحمت خداست که تو با آنها اینچنین خوشخوى و
مهربان هستى، اگر تندخو و سخت‏دل مى‏بودى از گرد تو پراکنده
مى‏شدند.⁴

و در جاى دیگر نیز مى‏فرماید: هر آینه پیامبرى از خود شما بر شما مبعوث شد، هر
آنچه شما را رنج مى‏دهد بر او گران مى‏آید. سخت به شما دل‏بسته است و با مؤمنان
رئوف و مهربان است.⁵

بنابراین، نسبت دادن خشونت و سنگدلى به فردى که شبیه‏ترین مردم به پیامبر خاتم،
حضرت رحمة‏للعالمین(ص) است، هرگز شایسته نیست.

2. قاطعیت لازمه گسترش عدالت

چنانکه مى‏دانیم امام مهدى(ع) با هدف گسترش ایمان، عدالت و معنویت و از بین بردن
همه مظاهر کفر، ستم و فساد، قیام جهانى خود را آغاز مى‏کنند و طبیعى است نهضتى که
با این اهداف آغاز شود با مقاومت و مانع‏تراشى سران کفر و ستم و مروجان فرهنگ فساد
و تباهى روبرو مى‏شود. بنابراین امام مهدى(ع) براى پیشبرد اهداف خود چاره‏اى جز
جنگیدن و درگیر شدن با سران جبهه کفر و استکبار و برخورد قاطع با کسانى که مانع
قیام عدالت‏گستر ایشان هستند ندارند.

اما آن حضرت در نبردهاى خود هرگز خون بى‏گناهى را بر زمین نمى‏ریزد و در آغاز
حرکت خود نیز از یارانش بیعت مى‏گیرد که: مسلمانى را دشنام ندهند؛ خون کسى را به
ناحق نریزند؛ به آبروى کسى لطمه نزنند؛ به خانه کسى لطمه نزنند؛ به خانه کسى هجوم
نبرند؛ کسى را به ناحق نزنند و...⁶ .

به دلیل همین رفتار مناسب با عموم مردم است که در روایات مى‏خوانیم پس از ظهور
همه ساکنان زمین از امام مهدى(ع) خشنودند و به او عشق مى‏ورزند:

شما را به مهدى، مردى از قریش بشارت مى‏دهم که ساکنان آسمان و زمین از خلافت و
فرمانروایى او خشنودند.⁷

3. روایتهاى ساختگى و نسبتهاى ناروا

متأسفانه در طول تاریخ اسلام، افراد مختلفى با اغراض و انگیزه‏هاى متفاوت به
وارد کردن روایات ساختگى در مجموعه روایات نقل شده از پیامبر اکرم(ص) یا دستکارى در
روایات ایشان پرداخته‏اند و روایات باب مهدویت نیز از این موضوع دور نمانده است. با
بررسى روایات متعددى که به نوعى تصویرى خشن از حرکت عدالت‏گستر امام مهدى(ع) ارائه
مى‏دهند روشن مى‏شود که راوى تعداد زیادى از آنها فردى است که علماى رجال او را
بدنام و دروغگو خوانده‏اند که در نتیجه این روایات از اعتبار ساقط شده و نمى‏توان
به آنها استناد کرد.

بنابراین، در بررسى روایات مربوط به حوادث پس از ظهور باید بسیار مراقب بود و هر
روایتى را به راحتى نپذیرفت.

با توجه به نکات یاد شده متوجه مى‏شویم که هرگز نمى‏توان ظهور امام مهدى(ع) را
که از ابتداى آفرینش تا کنون همه عدالت‏خواهان جهان در آرزویش بوده‏اند، حرکتى
خشونت‏بار، همچون جنگهایى که در سراسر تاریخ در کره خاک در جریان بوده، تلقى کرد.
بلکه این حرکت به دلیل آن‏که با هدف از بین بردن همه مظاهر ظلم و ستم و گسترش عدالت
در سراسر جهان آغاز شده در همه مراحل خود از هرگونه شائبه ظلم و ستم به دور و
کاملاً منطبق بر موازین عدالت است.

بیا اى صاحب عصر!

همین چند دقیقه پیش پرستو را دیدم به سوى افق پر مى‏کشید و شاد بود دلیل شادیش
را پرسیدم مى‏دانى چه گفت؟

پرستو مى‏گفت: کسى در باغى زیبا با دستهایى مهربان برایش لانه‏اى از شاخه‏هاى
درخت عشق ساخته و او مى‏خواهد براى زندگى به آنجا برود. پرسیدم چه کسى؟ در کدام
باغ؟ گفت تو فکر مى‏کنى ما پرستوها بى‏صاحب و آشیانه‏ایم؟ اگر یک عمر دربدرى
مى‏کشیم و خانه بدوشى، همه‏اش به عشق دیدار و وصال معشوق است و اکنون است آن لحظه
باشکوه وصال! و آنگاه پر کشید و از دید من دور شد. گویى پرستو نزد تو مى‏آمد، به
حالش غبطه خوردم، کاش منهم روزى به دیدار تو بهترین بیایم، راستى برایت‏بگویم; دیشب
در خواب شقایق را دیدم او نیز همانند من خون دل مى‏خورد آخر او بارها از عشق تو جان
سپرده و با اشک پاک آسمان دیگر بار از قلب زمین روییده و زنده شده! مى‏دانى؟ مردم
اسمش را گذاشته‏اند، گل همیشه عاشق! چون همیشه جامه‏اى سرخ از خون دلش بر تن دارد و
همیشه مانند من عاشق عزیزى چون تو بوده. محبوبم! مگر نه اینکه مى‏گویند مى‏آیى! و
دست مردم را مى‏گیرى و عاشقان را نوازش مى‏کنى پس بیا! بیا اى محبوب زیبا!اى خوبروى
مه‏پیکر!بیا و دل تنگ مرا مونس باش، بیا و درد مرا درمان باش، بیا و چشم منتظر مرا
با نور ربانیت نورانى کن، که بهترین دلتنگیها، دلتنگى براى تو و شیرین‏ترین درد،
درد فراق تو و زیباترین لحظه‏ها، لحظه‏هاى انتظار کشیدن براى تو، بهترین است و من
حاضر نیستم ذره‏اى از درد تو را به آسانى از دست‏بدهم!

یادم مى‏آید مادربزرگ همیشه مى‏گفت ما هر روز معشوقمان را مى‏بینیم چرا که اگر
نبینیمش سوى چشمانمان را از دست مى‏دهیم، آرى من نیز هر روز تو را مى‏بینم
امابراستى به کدام چهره‏اى و در کدامین جامه که هر روز تو را زیارت مى‏کنم که
هیچگاه سعادت شناخت تو را ندارم؟ باز هم از جا برمى‏خیزم، به آب دیده وضو مى‏کنم و
سماتى بر سماء

مى‏خوانم تا تسکین دل دردمندم باشد دعایى که به گفته مادربزرگ فرجت را نزدیکتر
مى‏سازد. به هر حال نمى‏توانم دلتنگى نکنم زیرا با همه دردها و ناراحتیهایى که در
بردارد براى من دوست داشتنى است دیگر اشک مجالم نمى‏دهد و قطرات آن که از عمق وجودم
سرچشمه گرفته‏اند بر شیارهاى مورب گونه‏هایم سرازیر مى‏شوند و قلبم را از هر چه غیر
از توست مى شویند و قلبم اکنون آنچنان زلال است که مردن و منتظر ماندن برایش یکسان
است . قلب من خواه‏با مرگ بخاطر تو پر شود خواه با انتظار براى تو! فرقى نمى‏کند،
در این هر دو ابدیت عشق تو برپاست! براستى تو کیستى؟ تو که در کنارم هستى بى‏آنکه
تو را ببینم یا حداقل بشناسم، تو که غالبا دیدارت مى‏کنم ! تو کیستى که وقتى با تو
صحبت مى‏کنم سکوت مى‏کنى و هیچ بر زبان نمى‏آورى ولى به اعماق قلبم نفوذ کرده و
آنجا با من سخن مى‏گویى؟! بگو براستى تو کیستى؟ چگونه‏اى؟ کجائى؟ چه وقت مى‏آیى؟ آن
زمان که گل ستاره‏ها پرپر شدند؟ آن زمان که همه رؤیاهاى درخشان پرنده‏اى شدند و پر
کشیدند؟ آن زمان که تبر مرگ بر خاکم افکند و طاق آسمان فرو ریخت؟ آن زمان مى‏آیى؟
نه نه، چه عذاب‏آور است و چه تلخ و ناگوار، با من اینگونه نامهربان مباش و بیا، بیا
و درد مرادرمان کن !

چشمهایم دیگر از اشک پر شده و افق را تار مى‏بینم و درخشش آسمان در قطرات اشکم
محو مى‏شود، دلم طاقت نمى‏آورد مى‏خواهم فریادى از عمق جان برآورم و به همه بگویم
دیگر تاب این همه انتظار ندارم،ولى شیرینى و زیبایى و عظمت این انتظار خوش همچون
سنگى مقاوم در برابر سیلاب گریه‏هاى من‏نشسته پس اى پاکتر از زلال آب همچون
ستاره‏اى پس از باران منتظرت مى‏نشینم و از تو مى‏پرسم; که براستى چه وقت مى‏آیى؟
تا همه را از اینهمه ظلم و ستم و جور رهایى دهى! آن چه زمانى است که تو: محبوب ما،
سرور ما، صاحب ما و آقاى بزرگوار ما بر مسند زرین پادشاهى عالم عدالت مى‏نشینى!
براستى اى صاحب عصر آن چه عصرى است؟ و در این هنگام است که طنین دلنوازالله‏اکبر
گوشم را مى‏نوازد و امید بر فرج و ظهورت مى‏بندم اى بهترین،

اى یوسف گمشده زهراعلیهاالسلام!

… زن نمی دانست که چه بکند؛ خلق و خوی شوهرش از این رو به
آن رو شده بود قبل از این می گفت و می خندید، داخل خانه با بچه ها
خوش و بش می کرد اما چه اتفاقی افتاده بود که چند ماهی با کوچکترین
مسئله عصبانی می شود و سر دیگران داد و فریاد می کند؟ آن مرد
مهربان و بذله گو الآن به آدمی ترسناک و عصبی مزاج تبدیل شده است.
زن هر چه که به ذهنش می رسید و هر راهی را که می دانست رفت اما
دریغ از اینکه چیزی عوض شود. روزی به ذهنش رسید به نزد راهبی که در
کوهستان زندگی می کند برود تا معجونی بگیرد و به خورد شوهرش دهد،
شاید چاره ای شود ! از اینرو بود که زن راه سخت و دشوار کوهستان را
پیش گرفت و بعد از ساعتها عبور از مسیرهای سخت، خود را به کلبه ی
راهب رساند، قصه ی خودش را به او گفت و در انتظار نشست که ببیند چه
معجونی را برایش می سازد …

راهب نگاهی به زن کرد و گفت : چاره ی کار تو در یک تار مو از سبیل
ببر کوهستان است !!! … ببر کوهستان ؟! … آن حیوان وحشی؟ !! راهب در
پاسخ گفت بله هر وقت تار مویی از سبیل ببر کوهستان را آوردی چیزی
برایت می سازم که شوهرت را درمان کند. و زن در حالتی از امید و یاس
به خانه برگشت. نیمه شب از خواب برخاست. غذایی را که آماده کرده
بود، برداشت و روانه ی کوهستان شد آن شب خود را به نزدیکی غاری
رساند که ببر در آن زندگی می کرد از شدت ترس بدنش می لرزید اما
مقاومت کرد. آن شب ببر بیرون نیامد. چندین شب دیگر این عمل را
تکرار کرد هر شب چند گام به غار نزدیکتر می شد تا آنکه یک شب ببر
وحشی کوهستان غرش کنان از غار بیرون آمد اما فقط ایستاد و به اطراف
نگاهی کرد.

باز هم زن شبهای متوالی رفت و رفت … هر شبی که می گذشت آن ببر و زن
چند گام به هم نزدیکتر می شدند. این مسئله چهار ماه طول کشید تا
اینکه در یکی از آن شبها، ببر که دیگر خیلی نزدیک شده بود و بوی
غذا به مشامش می خورد، آرام آرام نزدیکتر شد و شروع به غذا خوردن
کرد … زن خیلی خوشحال شد. چندین ماه دیگر اینگونه گذشت. طوری شده
بود که ببر بر سر راه می ایستاد و منتظر آن زن می ماند زن نیز هر
گاه به ببر می رسید در حالی که سر او را نوازش می کرد به ملایمت به
او غذا می داد، هیچ سرزنش و ملامتی در کار نبود هیچ عیب جویی، ترس
و وحشتی در میان نبود و هر شب آن زن با طی راه سخت و دشوار کوهستان
برای ببر غذا می برد و در حالی که سر او را در دامن خود می گذاشت،
دست نوازش بر مویش می کشید چند ماه دیگر نیز اینگونه گذشت تا آنکه
شبی زن به ملایمت تار مویی از سبیل ببر کند و روانه ی خانه اش شد …

صبح که شد، شادمان به کوهستان نزد آن راهب رفت تار موی سبیل ببر را
مقابل او گذاشت و در انتظار نشست. فکر می کنید آن راهب چه کرد ؟
نگاهی به اطرافش کرد و آن تار مو را به داخل آتشی انداخت که در
کنارش شعله ور بود !! زن، هاج و واج نگاهی کرد در حالی که چشمانش
داشت از حدقه بیرون می زد ماند که چه بگوید !! راهب با خونسردی رو
به زن کرد و گفت : ” مرد تو از آن ببر کوهستان، بدتر نیست، توئی که
توانستی با صبر و حوصله، عشق و محبت خودت را نثار حیوان کوهستان
کنی و آن ببر را رام خودت سازی، در وجود تو نیرویی است که گواهی می
دهد توان مهار خشم شوهرت را نیز داری، پس محبت و عشق را به او ببخش
و با حوصله و مدارا خشم و عصبانیت را از او دور ساز …
 

امیدوارم
عشق و محبت حقیقی، واقعیت و تداوم بخش زندگیهاتون باشه

شالهای سبز

یکی از خاطره‌های خوبم این است که یک شب اعلام کردند قرار است مقام معظم رهبری
(که آن موقع رئیس جمهور بودند) به لشکر تشریف بیاورند. شب دوم محرم بود و آقا
سخنرانی کردند. پس از سخنرانی، ایشان فرمودند که قصد دارند برای روضه وسینه‌زنی هم
بمانند. من شروع کردم به خواندن. حدود یک ساعت طول کشید. آن روز لشگر هم قیامت بود.
الحمدلله و به لطف خدا و ائمه(ع) و شهدا، آن شب مجلس قشنگی برپا شد. بعد از مراسم،
من رفتم گردان. زنگ زدند که آقا می‌فرمایند بروم پیششان. من یک اخلاقی داشتم، چون
همیشه علاقه به سادات دارم، شال سبز زیاد آماده می‌کردم و می‌بردم جبهه. مادرم با
کمک مادران شهدا و رزمنده‌ها شال‌ها را آماده می‌کردند و من همیشه به سادات لشگر
شال می‌دادم. توی این کار معروف بودم. حتی لشگرهای دیگر هم می‌آمدند شال سبز
می‌بردند. 

بعضی شال‌ها را به صورت سفارشی درست می‌کردیم. یکی از شال‌ها را برداشتم که برای
آقا هدیه ببرم و چفیه ایشان را بردارم؛ من به اتفاق فرمانده گردان خدمت ایشان
رسیدیم. وقتی وارد شدیم (خدا شاهد است) یادم نمی‌رود که ایشان با تمام قامت بلند
شدند؛ یک لحظه از شدت شرم تمام استخوان‌های بدنم درد گرفت که سید اولاد پیغمبر و
رئیس جمهور (آن موقع) بلند شدند. همدیگر را بوسیدیم و من شال سبز انداختم گردنشان.
قسمت شیرین خاطره اینجاست که آقا از من قول گرفتند «اگر من دعوتت کنم که در محرم
پنج شب روضه‌خوانی دارم، میایی؟» عرض کردم: آقا، خوشحال می‌شوم که لایق باشم
خدمتتان برسم؛ بعد از جنگ از دفتر رهبری زنگ زدند که آقا می‌فرمایند در لشگر قول
دادی که برای روضه‌خوانی بیایی؛ من که آن مساله از یادم رفته بود، خیلی تعجب
کردم.

 خاطرا ت حاج علی مالکی‌نژاد از جبهه های جنگ

فردی که فقط قرآن می خواند

جناب حجة الاسلام شاه آبادى نقل کرد:

روزى به همراه استاد محمد رضا حکیمى به محضر یکى از بزرگان موثق تهران، رفته
بودیم . آن عالم بزرگ به نقل از مرحوم استادشان، عابد زاهد و عارف ربانى شیخ حسنعلى
نخودکى و او نیز از استادش نقل کرد که:

در ایام جوانى در نجف اشرف به درس و بحث مشغول بودم. روزى جوان ساده اى به نزدم
آمد و از من، تدریس جامع المقدمات را خواست. من با این که وقتى اندک داشتم، بر اثر
اصرارهاى مکرر او، تدریس براى وى را پذیرفتم، ولى با گذشت چند روز متوجه شدم که
استعداد و توانایى فهم شاگرد بسیار اندک است و او علیرغم تلاش مخلصانه اش، توانایى
فهم مطلب را ندارد؟!

من در عین حال چون دیدم او براى نوکرى امام عصر(عجل الله تعالى فرجه
الشریف) به سراغ طلبگى آمده است، شرم کرده و چیزى به روى خود نمى آوردم، تا مبادا
شاگردى از شاگردان آن حضرت را آزرده خاطر کنم .

ایامى بدین منوال گذشت، تا آن که روزى او براى تحصیل نیامد و از آن روز
به بعد نیز نیامد که نیامد.

سالها از این ماجرا گذشت، تا آن که او را در بازار نجف در حالى دیدم که
معمم شده و لباس پوشیده است!؟

پس از سلام، حالش را پرسیدم، پاسخ هایى داد که بسیار پر معنا بود. زود متوجه شدم
که این پاسخ ها و حالات رفتارى وى کاملا غیر عادى است . پس، از او براى صرف ناهار
به حجره ام دعوت کرده و او نیز پذیرفت .

پس از آمدن شاگردم به حجره و پذیرایى اولیه، از درس و بحثش پرسیدم . او ابتدا
نمى خواست تاریخچه زندگى اش را بگوید، ولى پس از اصرارم و بخصوص توجه دادنش به این
که بر او حق استادى دارم، او به ناچار لب به سخن گشود و گفت:

حتما یادتان هست که شما هر چه درس مى دادید و توضیح مى فرمودید، کمتر مى فهمیدم.
پس متوجه شدم که استعداد درس خواندن ندارم. مانده بودم که در کسوت روحانیت، چه کنم؟
پس از فکر زیاد پیرامون وظایف یک طلبه، فهمیدم که نه تنها نمى توانم مساله بگویم -
که خود کارى سخت و دشوار است - بلکه توانایى گفتار احادیث براى عامیان مردم را نیز
ندارم؛ زیرا که مفاهیم و قواعد عربى روایى را یاد ندارم، تا بتوانم آن روایات را
براى مردم عادى بیان و تفسیر نمایم . پس تصمیم گرفتم که فقط قرآن بخوانم و با قرآن
انس داشته باشم. پس روزها به بیابان رفته و از صبحگاهان تا غروب در آن بیابان برهوت
مى نشستم و به قرائت قرآن مى پرداختم.

پس از چندى، به گونه اى در تلاوت قرآن محو شدم، که حتى متوجه عبور گله هاى
گوسفند نیز نمى شدم .

ماه ها با خوشى فراوان بر من گذشت! تا آن که روزى متوجه شدم مردى در کنارم
ایستاده و همراه با من به تلاوت مشغول است. آنچنان از دنیا و همه چیزش بریده بودم،
که لحظه اى بر آن فرد توجه نکرده و همچنان به قرائت خویش ادامه دادم .

از آن روز به بعد آن مرد نیز به کنارم مى آمد و سمت راست پشت سرم مى نشست و با
من به تلاوت قرآن مى پرداخت .

ولى باز به او توجه نمى کردم . چندى بعد متوجه شدم فرد دیگرى در سمت چپ من قرار
گرفته و او نیز مانند فرد اول، که در سمت راست من قرآن مى خواند، به تلاوت و
همخوانى با من مشغول شده است. به این یکى نیز توجه نکردم و همچنان به تلاوتم ادامه
مى دادم!

چند روزى گذشت، تا آن که روزى یکى از آن دو مرد مرا به اسم صدا زده و چنین به من
خطاب کردند: چه آرزویى دارى؟

بدون اعتنا گفتم: هیچ .

باز اصرار کردند که آرزویى را برایشان بگویم، با تندى تکرار کردم که آرزویى
ندارم .

یکى دیگر از آنان گفت: آیا آرزوى دیدن امام زمانت را دارى؟

ناگهان بر خود لرزیده و گفتم: کیستم که آرزوى دیدار ایشان را داشته باشم؟ علماى
بزرگ و دانشمندان باید به خدمت او در آیند، نه من بى سواد!

آنان با لبخند گفتند: بیا تا تو را به خدمت امام زمان(عجل الله تعالى فرجه
الشریف) ببریم!

سراپاى وجودم را ترس و عشق فرا گرفته بود، ولى بالاخره توانستم بر خود مسلط شده
و با ناباورى و به دنبالشان به راه افتادم .

پس از طى مسافتى، کاملا متوجه شدم که نحوه حرکت ما به صورت طى الارض است و همین
نیز مرا تسکین مى بخشید. پس از لحظاتى به تپه اى رسیدم که در بلنداى آن، خانه اى
وجود داشت. آنان پاى تپه ایستادند و گفتند: شما به آن خانه بروید، امام زمان(عجل
الله تعالى فرجه الشریف) آنجاست .

خوشحالى و ترس تمام وجودم را فرا گرفته بودم، ولى به هر حال به سوى آن خانه روان
شدم، ولى آنان همچنان ایستاده بودند و ...

استاد مرحوم نخودکى گفت: سخن که به اینجا رسید، آن شاگرد سکوت کرد و
دیگر ادامه نداد. به او اصرار کردم که چه شد؟

باز سکوت کرد.

به او گفتم: من بر تو حق استادى دارم، به حق آن حق، بقیه اش را بگو ! او
باز به سکوت خویش ادامه داد.

با ناراحتى و غضب از جا بلند شده در حجره را قفل کردم، آنگاه گفتم: نمى گذارم از
اینجا بروى، باید بقیه اش را نیز بگویى .

حجره ام در طبقه دوم مدرسه علمیه بود، پنجره هایى از کف اتاق به بیرون داشت، او
پس از شنیدن سخنان تند من، به آرامى از جاى برخاست، اشاره اى به پنجره هاى بسته
حجره کرد، ناگهان پنجره ها باز شده، آنگاه پاى در هوا گذارد و چنان در وسط زمین و
آسمان قدم مى زد، که گویى بر روى آسمان راه مى رود، آنگاه سرعت گرفت و رفت بطورى که
لحظه اى بعد در آسمان، اثرى از او نبود. آرى او آنچنان رفت که دیگر از او خبرى
نشد.

منبع: تشرف یافتگان، از مجموعه شمیم عرش، پژوهشکده تزکیه
اخلاقى امام على علیه السلام

مهدی جان! به روسیاهی ‌مان نگاه نکن و به دستهایمان که خالی و گنهکارند، قلبمان را ببین که هر روز، صبح و شام تو را می‌خوانند. بخوان دعای فرج را، دعا اثر دارد دعا کبوتر عشق است و بال و پر دارد بخوان دعای فرج را و عافیت بطلب که روزگار بسی فتنه زیر سر دارد بخوان دعای فرج را و نا امید مباش بهشت پاک اجابت هزار در دارد بخوان دعای فرج را که صبح نزدیک است خدای را، شب یلدای غم سحر دارد بخوان دعای فرج را به شوق روز وصال مسافر دل ما، نیت سفر دارد بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا ز پشت پرد? غیبت به ما نظر دارد بخوان دعای فرج را که دست مهر خدا حجاب غیبت از آن روی ماه بر دارد هنوزم انتظارم انتظار است هنوزم دل به سینه بی قرار است هنوزم خواب می‌بینم به شبها همان مردی که بر اسبی سوار است همان مردی که آید جمعه روزی و این پایان خوب انتظار است